Alt Başlık

Ortak yaşam içinde BİZ’ de varız.

Herkese merhaba,

Toplum olarak en çok birlik ve beraberliğin olması gereken bir dönemde bu yazı ile belki farkındalık yaratırım diye başladım yazmaya;

OBS tanısı olan çocuklarımızın sosyalleşmeleri çok önemli bunun için de mutlaka kreşe gitmeleri ve mümkün olduğunca tanımadığı insanlarla iletişime geçmeleri gerekmektedir.

Hava koşulları, zaman sıkıntısı ya da diğer şartlarınız ne kadar imkânsız olursa olsun, evlatlarımızı dış çevreye alıştırmak için sık sık dışarı çıkartmalıyız.

Bazen sizi zor durumda bırakacak davranış sergileyebilir, bağırıp, etrafa zarar verebilir, birde üstüne çevrenin garip bakışlarına da maruz kalabilirsiniz. Özel bir çocuğa sahip bir ailenin altüst olmuş psikolojisini düşünürsek sakin kalmak elbet zor olacaktır ama bunun kimseye faydası olmayacaktır.

Bu istenmeyen davranışları bilerek ve isteyerek yapmadıkları sadece alışmış oldukları ortamdan çıktıkları zaman kendilerini rahatlatmak için sergilediğini bilerek onlara şefkatle davranmak gerekir. Çevrenizdeki insanları da bunu anlatmak ve bilinçlendirmek gerekmektedir.

Ne kadar kolay söylemesi değil mi? diyorsunuz içinizden ama ben bunları defalarca yaşadım hatta başımdan geçen bir olayı anlatmak isterim;

İşten akşamın bir yarısı çıkmış, karın kışın ortasında sırf insanlarla iletişime geçebilmesi için parka gitmiştik. Basket sahasında oynayan iki genç vardı, oğlumu sadece yüzlerine bakıp merhaba demesi için o tarafa götürdüm. Bu arada pandemi dönemi ve herkes tedirgin, oğlum saha kenarda duran toplarını almak istedi ve gençlerden hiç beklemediğim bir tepki aldık.

-Çocuğunuzu alır mısınız? Topumuza da dokunmasın, dediler.

Duyduklarım doğru olduğuna inanmak istemedim tabi,

-Dediklerini duyamadım tekrarlar mısın? Dedim.

Aynı şeyleri duyunca, içimden o topu kafalarında parçalama isteği geçti ama bu yaptığımın neye kime faydası olacaktı ki…

Son derece kibar davranarak, gençlerin gözlerinin içine baktım;

-Benim çocuğum otizmli, onunla iletişime geçmeniz çok önemli ve buna ihtiyacı var. Ben topu dezenfekte ettikten sonra geri vereceğimi söyledim.

-Şimdi lütfen, eğilip onun gözüne bakarak merhaba demelerini ve topu vermelerini istedim.

Nasıl kararlı bir konuşma yaptıysam, gençler hemen dediklerimi yaptılar ve bende elimde ki dezenfektanı topa boca ettikten sonra geri verdim.

Gençler yaptıklarına çok utandılar.

Bir tek kişiye bile anlatabilirsek bu bile başarıdır.

Valla kimse kusura bakmasın, çocuğum için yapmayacağım şey yoktur, sırf bu durumları yaşamamak için biricik evladımı, eve hapsetmeyeceğim hatta inadına inadına daha fazla içlerine sokacağım.

Toplumun bu özel çocuklara sahip çıkması için, bizim onlara bu farkındalığı öğretmemiz bu şekilde ufak da olsa adım atarak, çocuklarımızı özgürleştirmeliyiz.

Ortak yaşam içinde BİZ’ de varız.