Kreşimizin bizimle ilk görüşmesinden sonra tekrar görüşmeye fırsatımız olmamıştı ve veli toplantısına çağrıldık.
İnanır mısınız, tek başıma hiç gitmek istemedim. Kendimi çok yalnız hissettim, eşim şehir dışında olduğu için tek gitmek zorunda kaldım. O gün nefes alamıyordum, adımlarım geri geri gidiyordu. Aslında ben mi gözümde büyüttüm ya da en son gittiğimde duyduklarımdan sonra ağlaya ağlaya çıktığım için mi bilemiyorum.
Kreşimiz çok güzel hazırlanmış ve bizleri o gülen yüzleri ile karşıladılar. İlk olarak 3 yaş grubunun gün içerisinde yaptıklarını görüntüye çekmiş ve bizlere izleterek başladılar.
Tabi ben kendimi tutabilir miyim? Gözyaşlarım durmak bilmiyor ve yanaklarımdan sessizce süzülüyordu. Kimseye de belli etmemeye çalışıyorum çünkü çok eğlenceli görüntüler, bu kadın neden ağlıyor diye anlamsız bulacaklar diye saklıyordum.
Neyse sıra ailelerin teker teker dinlenmesine geldi. Eyvah dedim, nasıl konuşacağım, kendimi tutamam yine ağlarım ki diye düşünüyorken, evet Öznur Hanım dediler.
Öncelikle herkesten özür dileyerek konuşmaya başladım, çünkü kendimi tutamıyor, ağlıyor ve sesim titriyordu. Şaşkın şaşkın bana bakıp, ne konuşacağımı pür dikkat beklediler.
Kafamı kaldırmadan, doğru kelimeleri bularak konuşmaya ve derdimi anlatmaya başladım.
Bu gözyaşı mutluluk gözyaşı, benim oğlum otizm tanısı aldı ve onunla mücadele ediyoruz,
Arkadaşlarından kaçan, oynamayan ve konuşamayan bir çocukken, geldiği noktayı görmek beni gururlandırdı.
Karşımda, büyük bir başarı göstererek arkadaşlarıyla iletişime geçmiş, oyun oynamayı öğrenmiş hatta şikâyet eden bir Ali Çınar vardı.
Bunun benim için paha biçilemez bir duygu olduğunu anlattım onlara ve şunu rica ettim; Eğer bir gün, Ali Çınar yüzünden çocuklarına zarar gelirse bunu bilerek ve isteyerek yapmadığını bilmelerini istedim ve sustum.
Kafamı kaldırdığımda, herkes ağlıyordu.
Ali Çınar'ın çok şanslı arkadaşları ve arkadaşlarının aileleri var. Acımı acıları gibi yaşadılar ve sahip çıktılar, Bazı cahiller gibi çocuklarını dolduruşa getirip, onunla konuşma ya da oynama gibi şeyler tembih etmediler çocuklarına, aksine daha çok içlerine aldılar, hala iyi insanlar var, onlara buradan tekrar teşekkür etmek isterim.
Dedim ya mucizeler var diye, sizde inanmaya devam edin.
Hoşçakalın....
Comments