Evet, süreç başlamıştı. Bir kere, kreşe mutlaka gitmeli çocuklarımız, eve kapanmasına engel olmak aksine daha çok kişiyle iletişime geçmesini sağlamak, sosyalleşmeye ihtiyaçları var. Benim gibi az ve sınırlı konuşan, herkesle hemen iletişime geçemeyen biri olarak öncelikle kendimden başlamam gerekiyordu. Duygularımızı ve ses tonlamamızı o kadar iyi yapmalıyız ki, dikkatini çekmek ve size bakmasını sağlamak önemli. O kadar zor geliyordu ki bunu yapmak, ama evladınız için gözünüz hiç bir şeyi görmüyor. Sokakta adım attığınız her anda çevreyi tanıtmak, esnafla iletişime geçmesini sağlamak yani hayatta tek başına yaşayabilecek şekilde hazırlamak önemli.
Benim en çok korktuğum durumdu, biz olmasak bile kendisine yetebilmeliydi. Hiç susmadım, konuştum konuştum konuştum. Hiç kelime yoktu onda, yılmadım, dedim ki kaydediyordur.
En çokta bana anne diyebilecek mi diye ağladım, yazarken bile içim yandı. İlk anne demesini hiç unutmuyorum, doktoruma dinlettiğimde onunla birlikte ağlamıştık.
Hayatta mücadele etmekten hiç vazgeçmeyin özel eğitimin bize katkısını anlatamam, içinden küçük bir canavar çıktı, sadece fişeklemek gerekiyormuş ve iyi insanlara denk gelmek, birbirinden mükemmel öğretmenlere, iyi ki varlar, hakları ödenmez. Ama sadece okula güvenmek yok, evde neler yaptık, bir sonra ki yazımda, hoşçakalın...
Comments